Zet een stap terug van de dagelijkse corona-waan en je kunt niet anders dan flikkerlichten en alarmsignalen oppikken die je laten twijfelen aan de richting die de wereld uitgaat.
In zijn essay ‘Onbehagen’ (2020) doet Bas Heijne net dat: die signalen samenbrengen en duiden. Daarbij onbehagen voelen is licht uitgedrukt, maar het was net die titel die me in de boekhandel aantrok.
In deze editie is ook een stuk over Trump en corona toegevoegd, en ze passen in zijn analyse. Net als de boeken die zeggen dat het steeds beter met ons gaat.
We vinden het moeilijker om de realiteit zoals die zich aandient binnen te laten, en onze dromen en ideeën en concepten aan te passen. We vinden het moeilijker om onze behoeften niet instant bevredigd te zien.
We willen alles, nu.
Liever blazen we de realiteit op, die zich aandient als drempels en hindernissen en tegenslag. We kiezen, of vallen voor social media updates, simplistische oneliners, samenzweringstheorieën, of, in het ergste geval, springstof.
Foto. Ik zit op de trein naar mijn werk enkele dagen na de aanslagen in Brussel. Mijn hele houding, mijn blik, ze stralen angst en wantrouwen uit. Een vrouw tegenover me mediteert, ik herken de pose, handen op de dijen. Ik haast me bij aankomst de wagon en het station uit. Iedereen is in zichzelf gekeerd.